traumatherapie en -coaching
​​
​
Waarom zou je lichaamsgerichte traumatherapie of -coaching doen?
Omdat je op die manier los komt van oude reacties die je belemmeren om vrij, soepel en voluit te leven.
Iedereen maakt in zijn leven pittige dingen mee. Je loopt zo hier en daar een kras op, een deukje. Sommige mensen maken een echte stevige breuk mee. Op het moment dat dat gebeurt, reageert je lichaam met een stressreactie. Dat is heel normaal. Na verloop van tijd gaat de aanleiding voor die stressreactie voorbij, je leven gaat weer verder. Maar soms blijft zo'n oude stressreactie nog aanwezig. Of oude emoties of pijn blijven voelbaar in het lichaam, denk aan angst, woede of boosheid. Met die oude reacties van je lichaam ga je aan de slag met traumatherapie.
Peter Levine schrijft daarover in zijn boeken, onder andere "De stem van je lichaam", en de technieken die ik inzet zijn daar grotendeels op gebaseerd. Somatic Experiencing, wordt dat genoemd of psychosomatische therapie.
​
Moet ik dan veel praten over wat er is gebeurd?
Nee, dat hoeft niet. Juist niet. Het gaat niet om het verhaal, het gaat om hoe je lichaam reageert. Wel krijg je bij mij de ruimte om jouw verhaal te vertellen als dat voor jou juist prettig is. Het gaat vervolgens om hoe je lichaam reageert op situaties waar je nu mee te maken hebt, maar die bewust of onbewust een link hebben met iets wat vroeger is gebeurd. Soms weet je van jezelf waar trauma zit, soms ben je het je niet eens bewust. Door goed te luisteren naar wat je lichaam nog te vertellen heeft, kunnen we die oude reacties milder maken.
​
Hoe zorg je dat het niet too much wordt, om naar dat trauma te kijken?
Door te beginnen met het vinden van een veilig gevoel in je lichaam. En door steeds hele kleine stapjes te nemen. Steeds keren we terug naar die veilige basis en steeds begeleid ik je in je proces. Door dat te oefenen leer je om zelf de controle te houden, ondanks het werken met de oude pijn of de oude emoties.
​
Waarom doen die oude emoties ertoe?
Elke ervaring die je in het heden opdoet, wordt door je hersenen vergeleken met iets wat je al kent. Verdriet dat je nu meemaakt, wordt bijvoorbeeld herkend doordat er vroeger ook verdriet is geweest . Het resoneert op iets ouds, het werkt als een soort echo. Je hersenen geven dan soms ook de oude stressreactie mee ("Hé, dit kennen we, toen was er een noodgeval dus laten we snel weer een nood-reactie opzetten") terwijl dat nu helemaal niet nodig is. Door traumatherapie haal je de heftigheid van het trauma af, waardoor er niet steeds zo'n nood-reactie aangezet wordt door de hersenen.
​
Wat is traumatherapie en wat is coaching?
Daar kunnen de meningen wat over verschillen. Bij traumatherapie is het idee dat je meer naar de oorzaken kijkt van de problemen en dat je door heling beter om kunt gaan met wat er in het verleden is gebeurd. Bij coaching werk je vooral toekomstgericht. Wat heb je nodig om situaties die je tegen gaat komen makkelijker het hoofd te bieden? Als je het zo bekijkt, vind je bij mij vooral traumatherapie. Het doel van traumatherapie is natuurlijk wel om soepeler met het heden en de toekomst om te gaan en niet om alleen maar terug te blikken op wat ooit gebeurd is.
​
Hoe moet ik dat zien?
Deze illustraties geven eigenlijk heel goed weer wat ik doe.
We kijken verder dan de oppervlakte, juist op de iets diepere laag van voelen en ervaren, zit ruimte om te herstellen.
Bij trauma heb je tijd nodig. Je kunt niet in 1 keer even alles oplossen wat je dwars zit. Maar, laagje voor laagje kan het wel. Door steeds voorzichtig naar de eerstvolgende stap te kijken, kom je steeds verder.
Door te kijken naar de wortels, kun je echt de oorzaak van problemen aanpakken.
En dat zie ik zo vaak als ik in de duinen ben. Bomen en planten groeien ook verder nadat ze geknakt zijn. Ook deze boom heeft nieuwe spruiten voor en na de breuk. Mensen mogen ook weer groeien, zelfs als ze geknakt zijn. Wat heb jij daarvoor nodig?
​
Wat kan ik van jou verwachten?
Door als een gids, een naaste, een stuk mee te lopen met je, kunnen we samen ontdekken. Kunnen de losse fragmenten na trauma weer een geheel worden. Mijn rol zie ik daarin als benaderbare, hartelijke gids met een zaklamp op de route. Om de volgende stap bij te lichten, om zicht te geven op de verbindingen tussen de fragmenten. En om licht aan te houden als het donker is. Met op z’n tijd ook even een grapje, even ruimte voor een lach, waardoor het al een tikkie lichter kan lijken. Deze route is begaanbaar door helder te zijn over het proces, door steeds open te staan voor de mogelijkheden van dat moment en door zelf m’n stevige wandelschoenen aan te houden, waarmee ik gegrond en stabiel sta. Zo kom je gaandeweg zelf ook steeds steviger in je schoenen te staan.